Van de roepie naar de euro

Het is een lange tijd geleden dat ik met de euro heb betaald. Toevallig kwam ik deze week weer een paar euro’s en briefgeld tegen. Het was erg vreemd om dit in mijn handen te hebben want de afgelopen 3,5 maanden heb ik natuurlijk met roepies betaald. Het is bijzonder hoe snel je gewend raakt aan nieuwe dingen zoals vreemde valuta. Ook ga ik het heel raar vinden dat ik over drie weken geen palmbomen meer zie, geen wilde dieren meer tegenkom, niet meer buiten kan eten, niet meer iedereen begroeten als ik op straat loop, niet meer in een tuk tuk rijd, niet meer de hele dag op blote voeten kan lopen en nog veel meer dingen die ik ga missen aan dit mooie land. Maar ik heb ook zeker weer zin om iedereen weer te zien, niet meer te hoeven controleren of er mieren of haren in mijn bestelde eten zit, met warm water afwassen, dat we altijd stroom hebben, dat we gewoon een zit wc hebben en natuurlijk nog meer dingen waar wij in Nederland beschikking over hebben. Vandaag over drie weken sta ik alweer in Düsseldorf, waar 3,5 maanden geleden het grote avontuur begon. Het is erg vreemd dat wij nu ons afscheid aan het voorbereiden zijn en alles op orde maken voor de nieuwe studenten. Het gevoel is erg dubbel want ik wil iedereen uit Nederland heel graag weer zien maar 3,5 maanden geleden wist ik dat ik ze na een tijd weer zou zien. Dit afscheid is anders want je weet niet of je de mensen uit Sri Lanka ooit weer gaat zien.

We zijn nu alweer drie weekenden verder en we hebben zeker weer veel beleefd. Het weekend na mijn laatste blog zijn we naar Adem’s peak gegaan. Adem’s peak is een 2243 meter hoge berg op Sri Lanka. Voor zowel het boeddhisme, het christendom, het hindoeïsme en de islam geldt de berg als heilig. Iedere Sri Lankaan wordt geacht deze tocht minstens eenmaal in zijn leven te maken. We zijn om 2 uur ’s nachts opgestaan om aan de tocht te beginnen zodat we de zon op konden zien gaan. De berg bestaat uit duizenden traptreden en de kortste route bestaat uit 6442 treden. We hebben er ongeveer 3 uur over gedaan om de top te bereiken. Het was een bijzondere tocht maar zwaarder dan ik had verwacht. We hadden ons dik ingepakt omdat we hoorden dat het bovenop de berg koud zou worden. Dit was nergens voor nodig want door dat je steeds in beweging bent heb je het erg warm. Aan het begin van onze tocht begon het helaas te regenen en het werd steeds drukker. Het was zwaar maar een hele belevenis. Tijdens het omhoog gaan waren er meerdere mensen aan het zingen en dit was erg leuk om te horen want er was steeds een persoon die iets zong en dat werd herhaald door iedereen die langs liep. Eenmaal boven op de berg waren we erg trots en hebben we gewacht op de zonsopgang. Het was erg koud doordat we nat geregend waren maar na een kop thee, een roti met sambal en droge sokken konden we er weer tegen aan. Toen we weer beneden waren hebben we een taxi gepakt naar Kitulgala waar we gingen wild water raften. Terwijl onze kuiten nog verzuurd waren van de tocht naar Adem’s peak zijn we gewoon sportief verder gegaan. We zouden dit in eerste instantie samen met Kanchana en Tharushika doen als cadeau voor hun afscheid. Zij waren de oude fysiotherapeuten en we wilden het graag leuk afsluiten. Helaas mochten ze niet mee omdat hun ouders dachten dat dit te gevaarlijk was. Ik moet nog steeds wennen aan dit soort cultuurverschillen en vind ze lastig te snappen. Deze meiden zijn 27 jaar oud maar doen alles wat hun ouders willen. Hun baan bij Home of Hope beschreven ze als hun droombaan maar hun ouders hadden liever dat ze voor de overheid gingen werken en dus doen ze dit. Erg jammer dat ze zo worden beperkt in het maken van keuzes maar het toont ook weer aan hoe belangrijk de mening van hun familie weegt. We wilden toch nog een leuk afscheid met hen en zijn de volgende dag met z’n allen naar een culturele dans geweest. Het waren interessante danspassen en ik vroeg me af en toe af of het improvisatie was of daadwerkelijk ingestudeerd was. Symmetrisch dansen is hier geen prioriteit. We zijn hier natuurlijk wel bijpassende kleding heen gegaan namelijk een sari.

Het volgende weekend was het begin van een week vrij. We waren een week vrij in verband met Vesak. Vesak is een belangrijke boeddhistische gedenkdag, het herdenkt de geboorte, verlichting en het overlijden van Boeddha. We begonnen de vakantie naar Pinnawale waar we op een olifant gereden hebben. Het is een bijzondere ervaring om op zo’n groot dier te zitten, we kregen niet alleen een ritje maar ook een douche van de olifant. Vervolgens pakten we de bus naar Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. Dit is een hele andere wereld dan de rest van Sri Lanka. Zo raar om zulke grote verschillen binnen een land te zien. Het viel ons meteen op dat de mensen hier Engels tegen elkaar praten in plaats van Senegalees of Tamil. De mensen die hier rondliepen waren ook veel moderner dan dat we gewend zijn in Sri Lanka. Sommige vrouwen hadden korte kapsels, liepen in jurken met blote schouders of in spijkerbroek. De mannen hadden ook gewone kleding aan in plaats van de gebruikelijke saron, een soort mannenrok. Het was jammer om zo weinig groen te zien maar het was heerlijk dat we weer een keer echt uiteten konden gaan en leuke kleren konden shoppen. Dit hebben we dan natuurlijk ook gedaan. De prijzen waren helaas ook Westers maar we hebben zeker genoten in Colombo. We hadden een mooi appartement waar we hebben overnacht. Vesak werd groots aangepakt in Colombo. Helaas voor ons was de tweede dag alles gesloten door Vesak. Toch was het erg mooi om te zien hoe mooi versierd Colombo was. Overal maar dan ook echt overal hingen lichtjes, lampionnetjes, lichtgevende lotussen en nog veel meer lichtgevende dingen. Het was net een sprookjeswereld. Op verschillende plekken werd gedanst en er werd overal gratis eten en ijs uitgedeeld. Ook werd er een wedstrijd gedaan wie de mooiste en grootste lampion kon maken. Hier wordt maanden aan gewerkt en ze kunnen de lampionnen op allerlei verschillende manieren laten draaien. Die avond hebben we de nachttrein naar Jaffna gepakt.

Jaffna is een stad in het noorden van Sri Lanka waar vooral Tamils wonen. Er waren hier vrijwel geen blanke mensen en de mensen spraken beperkt Engels. We hadden ook het idee dat de mensen armer zijn dan in de rest van Sri Lanka. We hebben hier een hele grote hindoetempel bezocht. Hindoetempels zijn erg leuk om te zien doordat ze uit heel veel verschillende beeldjes bestaan en veel verschillende kleuren. Ook hier hebben een Dutch Fort bezocht. In tegenstelling tot het Dutch Fort in Galle, die versterkte steden waren, had dit Fort vooral een administratieve en militaire functie. Na dit Fort zijn we naar point Pedro gegaan, dit is de noordelijkste stad van het gehele eiland. De volgende dag zijn we naar het eiland Delft gegaan dat ligt tussen de noordkust van Sri Lanka en India. Delft staat bekend om zijn wilde paarden. De acht voornaamste eilanden voor de kust kregen vroeger Nederlandse steden vandaar de naam Delft. Het was een mooi eiland en erg stil, er zijn weinig mensen die wonen op dit eiland en het bestaat vrijwel alleen uit natuur. Het water is hier ook erg helder, ik heb nog nooit zulk mooi zeewater gezien. Je kon alleen nergens iets te drinken of eten halen en dus geen toeristisch gebied, er was hier niemand. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar Anuradhapura, er zijn hier vier grote stoepa’s gebouwd die wel een hoogte van 80 meter kunnen bereiken. We hebben fietsen gehuurd en zijn rondgefietst met een Senegalese kaart. Dit was moeilijker dan we dachten, niet alleen het kaart lezen maar ook het fietsen op een Senegalese weg met al het Senegalese verkeer. Helaas is het regenseizoen begonnen en zijn we helemaal nat geregend. De volgende dag zijn we naar een leef- en mediteerplek geweest voor monniken genaamd Black Water Pond. Ik denk dat dit het allermooiste gebied was dat ik tot nu toe heb gezien in Sri Lanka. Er zijn meerdere lotusbomen te vinden en verschillende rotsen met trapjes waar je kunt mediteren. Vervolgens zijn we doorgegaan naar Mihintale, een bergtop vlakbij Anuradhapura. Hier kregen we een rondleiding en uitleg over de verschillende religieuze monumenten. Ook dit was een mooi gebied en we hadden een mooi uitzicht. Hierna werden we naar het busstation gebracht waar we de bus pakten naar Polonnaruwa. Ook hier hebben we fietsen gehuurd en hebben we verschillende historische restanten bezocht. Deze waren in betere staat dan in Anuradhapura. Het waren mooie monumenten maar voor mij was het genoeg cultuur deze week. We hebben hier nog wel een bijzondere parade gezien, een Perahera. We hadden geluk want dit gebeurt maar eens per jaar en wij waren toevallig deze dagen in Polonnaruwa. Het was een parade dat bestond uit allerlei verschillende culturele dansen en verklede olifanten met veel lichtjes. Er deden ongeveer tien olifanten mee aan de parade.

Eenmaal aangekomen bij Home of Hope zaten Eline en Joeri, de stagiaires van Hellabeem, bij ons op het terras. Ook de ouders van Marlies waren er aan het begin van deze week en de nieuwe fysiotherapeut. We waren erg blij dat Eline en Joeri er waren om te helpen met de cliënten want het is veel geregel veel geregel deze week want er zijn twee fysiotherapeuten weg en er is een voor in de plaats. Daarnaast was er maandag ook nog een nieuwe onaangekondigde bus met cliënten. Ook zijn we begonnen met de muurschildering in de medical. Het was een gezellige drukke week met iedereen.

Dit weekend zijn we naar Arugam Bay gegaan waar we hebben gesurft. Helaas scheen de zon niet maar ik heb er een nieuwe lievelingssport bij. Surfen was echt heel leuk en een weekendje strand was een mooie afwisseling op alle cultuur die we hebben bezocht in de vakantie. We hebben nog drie weken in dit mooie land en daar gaan we zeker van nog van genieten!